Als ik terugkijk

Ik herinner mij nog...

Als ik terugkijk op mijn leven, besef ik dat een van mijn ergste vijanden het streven naar perfectie was. Ik ben met hoge verwachtingen opgevoed en op school had ik elke dag het gevoel dat ik met anderen wedijverde en vocht om de beste van mijn klas te worden. Maar het is mij nooit gelukt om beste van de klas te worden.

Toen ik twaalf was, geloofde ik dat ik dom was - alleen omdat mijn hersenen sommige disciplines niet konden goed begrijpen. Ik was goed in literatuur, wiskunde en schilderen, maar het werd niet als iets bijzonders beschouwd in de Oost-Europese cultuur dat mij gevormd heeft. Jij bent pas goed als je hebt op alle disciplines de hoogste cijfers.

Veel later, als volwassen vrouw, dacht ik dat ik niet goed genoeg was, niet te mooi, niet te slim en niet te succesvol. Ik had het gevoel dat ik de liefde van een mooie man niet waard was, dat mijn vaardigheden en talent geen goed salaris verdienden, en dat ik te weinig van mezelf was om op een verleidelijke baan te solliciteren.

Ik herinner me nog dat ik op zoek was naar een manier om stress te verlichten en me beter te voelen. Na veel boeken te lezen en aantal cursussen en workshops over “Hoe kunt je je leven veranderen zonder dood te gaan of zichzelf niet te bezeren” of zoiets in die zin, kwam ik er achter dat ik weet nog minder en loop beetje vast. Het lijkt als of je lost enorm grote puzzel en je hebt geen voorbeeld van het plaatje die je maakt, dus je weet niet wat het wordt.

Het was een lange weg naar toe om te beseffen dat perfectie een illusie is. Ik stopte mezelf uit te putten met het streven naar perfectie, nu streef ik naar “goed genoeg”. Ik heb geleerd mijn fouten te accepteren als een noodzaak die groei begeleidt en mij wijzer maakt. Als ik ergens in faal, betekent dat niet dat ik een mislukkeling ben, ik ga gewoon verder door. En dat betekent of we winnen of we leren.

Elke keer maak je klein stukje puzzeltje af en kom je bij nieuwe uitdaging.

Ik ben opgegroeid met het opgelegde idee dat ik moet altijd iets doen. Het mag niet zo maar niets doen. Jij mag pas film kijken of boek lezen als je hebt je thuiswerk gemaakt, afwas gedaan, opgeruimd, … Het komt geen einde van alle werkjes. Als ik deed iets voor mezelf dan voelde ik me heel erg schuldig. Ik heb geleerd naar mijn lichaam te luisteren en voel me niet langer schuldig omdat ik niets heb gedaan. Ik weet dat mijn lichaam en mijn ziel soms een oplading nodig hebben, en ik denk dat ik niemand iets hoef uit te leggen. Ik kijk goede films, luister naar mooi muziek, lees mijn favoriete boeken, teken, fotografeer, wandel in de natuur - ik doe alles waar mijn hart van gaat zingen.

In mijn vroege kindertijden tekende ik heel erg graag. Ik herinner mij nog dat iemand zei dat ik teken niet goed genoeg om naar school van de kunsten te gaan. En op de kunstschool zitten alleen maar luie en domme mensen .Pas op veertigjarige leeftijd begon ik opnieuw tekenen. Het was net als opnieuw leren lopen.

Heel langzaam begon ik te snappen dat ik heb niemands goedkeuring of acceptatie meer nodig. Je zorgen maken over wat anderen denken is tijdverspilling. Andere mensen kijken naar mij door hun eigen prisma, en hun mening doet er niet toe voor mij. Ik stopte met het naspelen van denkbeeldige scenario's en liet mijn geest met me spelen. Elke keer als ik me zorgen maak over wat andere mensen doen of zeggen, geloof ik dat het tijd is om terug te keren naar de realiteit.

Ik ben gestopt met mezelf te vergelijken met anderen en wil geloven dat we in een ondersteunend universum leven, waar genoeg ruimte is voor alles en voor iedereen, ook voor mij.

Ik kwam tot het inzicht dat we in het leven niet alles krijgen wat we willen, maar ik weet dat we altijd krijgen wat we nodig hebben. We krijgen wat we verdienen, naar onze eigen mening. Daarom moet je in jezelf geloven en jezelf behandelen als een persoon die al het beste dat het leven te bieden heeft waard is.

Ik accepteer dat er dingen in het leven zijn waar ik geen controle over heb, hoeveel moeite ik ook doe. Elke keer dat ik me zorgen maak, zeg ik tegen mezelf: "De tijd zal het leren."

Ik vertrouw op de stroom van het leven en wil geloven dat we in een intelligent universum leven, waar alles goed gaat. Soms moet je wachten in het leven. Alles gebeurt precies op het juiste moment, niet te vroeg en niet te laat.

Ik heb geleerd keuzes te maken door me zorgen te maken over mezelf in plaats van anderen teleur te stellen. Mensen zijn zelf verantwoordelijk voor hun teleurstellingen, omdat ze verwachten dat ik handel in overeenstemming met hun verlangens.

Nee zeggen tegen dingen die we niet leuk vinden, is een gangbare praktijk en een teken van zelfzorg. Als iemand zegt tegen mij “jij moet” dan doe ik dat zeker niet. Ik reageer alleen wanneer het wordt gevraagd naar mijn verlangen. Mijn verlangens komen van mij, niet van andere mensen. Ik kies altijd waar of aan wie ik mijn kostbare tijd aan besteed. Ik weet dat mijn tijd mijn leven is en dat het nooit meer terug zal komen.

Mijn leven is van mij en ik heb het recht om mijn keuzes te maken.

Mijn zelftransformatie is niet van de ene op de andere dag gebeurd. Het is een continu proces dat constant intern werk vereist.

Vandaag studeer ik nog steeds in de school van het leven, en elke dag geeft me een geweldige kans om nieuwe kennis op te doen. Ik weet dat ik de kracht heb om mijn eigen realiteit te creëren, om mijn dromen te realiseren. Dus ik wil ervoor zorgen dat ik mijn geest voed met gezonde gedachten. Ik weet dat ik de kracht heb.

Svitlana Smischuk