Laatst scrolde ik door mijn nieuwsfeed, toen mijn oog viel op een bericht over een onderwerp waar ik toevallig veel vanaf weet. Tot mijn verbazing waren de beweringen van de auteur niet alleen ongegrond, maar ook vaag in hun bedoeling. Het leek wel alsof de schrijver de essentiële lessen in geschiedenis en aardrijkskunde had gemist.
Geïrriteerd door de foutieve informatie, voelde ik een onweerstaanbare drang om te reageren. Met vuur in mijn vingers, typte ik een grondig en feitelijk weerwoord, volledig overtuigd dat mijn reactie de schrijver en lezers zou verlichten.
Terwijl ik schreef, controleerde ik zorgvuldig mijn feiten. Ik stond op het punt om mijn reactie te verzenden, vol van triomf, toen een gedachte me trof: "Als ik hierop reageer, ontstaat er een eindeloze discussie. Hij zal reageren, dan reageer ik weer, anderen zullen zich mengen in de discussie, en voor ik het weet, is mijn hele dag voorbij." Plotseling vroeg ik mezelf af: "Wat probeer ik eigenlijk te bereiken?"
Juist toen ik op het punt stond mijn meesterwerk te publiceren, overviel een plotselinge gedachte mij: "Wat wil ik hiermee bereiken?" Zou mijn opmerking werkelijk bijdragen aan een zinvolle discussie, of zou het slechts leiden tot meer frustratie en een verspilde dag, vervuld van nutteloze internetgevechten? Ik realiseerde me dat ik het risico liep mijn humeur en gemoedsrust te laten beïnvloeden door een eindeloze stroom van digitale tirades.
Met deze realisatie drukte ik op de delete-toets. In plaats van me te laten meesleuren in een zinloos conflict, koos ik ervoor om mijn tijd en energie te besteden aan dingen die mij gelukkig maken. Ik nam een slok thee, keek uit over mijn tuin, en liet mijn gedachten afdwalen naar toekomstplannen. Het was een besluit dat niet alleen mijn dag redde, maar ook een les voor de toekomst inluidde: soms is de krachtigste actie de keuze om niet te reageren en je eigen vrede te bewaren.
Svitlana Smischuk
Comments