Op de rand van roddels of op zoek naar steun van anderen?
In het doolhof van menselijke relaties is het soms alsof je op een dunne lijn balanceert tussen het zoeken naar steun en het ongewild terechtkomen in het web van roddels. Stel je voor: je bevindt je in een situatie waarin je wordt geconfronteerd met agressie, onbegrip en afkeer. Het is alsof je in een slechte soapserie bent beland, maar helaas zijn de camera's nergens te bekennen.
Je zoekt steun bij vrienden en familie, maar sommigen van hen trekken zich terug alsof je om een niertransplantatie hebt gevraagd. "Ik doe niet aan roddels," zeggen ze met een gezicht zo strak als een strijkijzer. In je hoofd speel je scenarioscripts af, waarin deze mensen in vergelijkbare situaties belanden en dezelfde afwijzing ervaren. Je denkt bij jezelf: "Welkom in de club van de afgewezen steunzoekers!" Maar je bent geen tovenaar, en voor je het weet, wordt jouw 'vloek' werkelijkheid. Ironisch genoeg komen deze mensen uiteindelijk zelf op zoek naar steun.
Dan zijn er die 'vrienden' die zich voordoen als je bondgenoten, luid verkondigend dat ze aan jouw kant staan. Maar wacht even... daar staan ze, schouder aan schouder met je tegenstander. Het voelt alsof je in een slechte aflevering van een realityshow zit waarin iedereen een dubbelrol speelt. De pijn van verraad is zo groot dat je je afvraagt of er een verborgen camera in de buurt is. "Is dit een grap?" denk je. Maar nee, het is de harde realiteit.
In deze storm van verraad en teleurstelling realiseer je je dat je op niemand anders kunt vertrouwen dan op jezelf. Het is een bittere pil om te slikken, maar je leert de hardheid van het leven op een manier die je nooit voor mogelijk had gehouden. Je vertrouwen in mensen ligt in scherven, en je vraagt je af of je ooit nog iemand in je hart kunt laten.
Maar dan, in de donkere hoeken van je ziel, vind je dat kleine, gloeiende kooltje van vertrouwen. Het is fragiel en kostbaar, en je bewaakt het met je leven. Elke nieuwe ontmoeting is als een zorgvuldige dans rond dit kooltje. Je wilt het niet laten doven, maar je bent ook bang om het te laten oplaaien in een vlam die je kan verteren.
Uiteindelijk, met veel geduld en voorzichtigheid, verlicht je de donkere hoeken van je leven met dit kleine vlammende kooltje. Langzaam maar zeker vind je mensen die jouw vertrouwen waard zijn, mensen die niet weglopen bij het eerste teken van conflict. Deze nieuwe metgezellen zijn als fakkeldragers in de donkere nacht van je ziel, verlichtend en verwarmend.
Dus, in plaats van je te verliezen in de somberheid van verraad, kies je ervoor om een vuurtoren van vertrouwen en hoop te zijn. Het is een moeilijke, maar lonende reis. En wie weet, misschien kom je op een dag die ene persoon tegen die niet alleen jouw kooltje doet gloeien, maar het verandert in een bruisende, stralende vlam.
Svitlana Smischuk
Comments