Een paar jaar geleden hoorde ik in het ziekenhuis een gesprek tussen twee oudere vrouwen die samen met mij op dezelfde kamer lagen. Ze hadden het over de dingen in hun leven waar ze spijt van hadden. Een van hen vond het erg jammer dat ze veel kansen had gemist om een goede relatie op te bouwen met mensen met wie ze zich veilig en gelukkig voelde.
Ze leverde grote inspanningen om relaties te helen en te herstellen waarin ze zich slecht, eenzaam en gekwetst voelde. Maar het waren slechts eenzijdige pogingen van haar kant. Dat zij ook gewoon kon stoppen met een relatie, die haar zo kapot maakte, kwam niet bij haar op. Als het mogelijk was om de tijd terug te draaien, dan zou ze niet aarzelen om uit alle destructieve relaties te stappen, vertelde ze aan haar buurvrouw in het bed naast haar. Ze had veel spijt dat ze tijd en energie had verspild aan anderen terwijl ze het eigenlijk zelf nodig had.
Pijnlijke gedachten
De andere oude vrouw was het met haar eens. Ze zwegen een tijdje samen; waarschijnlijk herinnerden ze zich iets. Ik dacht ook na over wat er werd gezegd. Het was een bevestiging van mijn pijnlijke gedachten over wat ik verkeerd deed en waarom ik ‘dode’ relaties had met sommige mensen. Ik realiseerde me dat het niet nodig is om relaties met andere mensen waarin ik mij slecht, eenzaam en gekwetst voel te ‘reanimeren’. Dat soort relaties kennen geen positieve ontwikkelingen en ze kosten wel veel kracht.
Onaangenaam
Ik besefte dat het voor mij noodzakelijk was om ruimte, tijd en energie vrij te maken voor waardevolle relaties waar ik wel wat aan had. Elke keer als ik een onaangenaam gevoel heb terwijl ik met sommige mensen praat, verschijnt het gesprek van deze oude vrouwen uit het ziekenhuis in mijn geheugen als een waarschuwingssignaal.
Svitlana Smischuk-Haak (56) uit Loenen is fotograaf, cameravrouw en ingenieur-constructeur
Dit verhaal is eerder verschenen in de stentor van 17-09-22.
Kommentare