In het leven komen we vaak mensen tegen die de neiging hebben om anderen de schuld te geven van hun eigen mislukkingen. Deze houding is treffend geïllustreerd door het verhaal van Jantje, die de schuld van het breken van een vaas op Pietje schuift, hoewel Pietje nergens in de buurt was. Jantje leert dat door anderen te beschuldigen, hij zelf buiten schot blijft. Dit gedrag wordt een patroon; hij begint te genieten van het afschuiven van de verantwoordelijkheid voor zijn fouten en mislukkingen op anderen. Hij ziet anderen als naïef en makkelijk te misleiden.
Deze houding wordt verder versterkt in de volwassenheid. Zo'n persoon, zoals Jantje, wordt een meester in het ontwijken van verantwoordelijkheid en het manipuleren van de sympathie van anderen. Hij speelt vaak het slachtoffer om hulp en medelijden te krijgen, maar waardeert de geboden hulp zelden. Hij schroomt niet om anderen te vernederen om zichzelf te verheffen, ongeacht zijn eigen gebrek aan kennis of ervaring. Hij kan kritisch zijn over andermans tuin, terwijl hij zelf geen idee heeft van tuinieren, of spotten met iemands huis, ondanks dat hij zelf geen eigen huis bezit.
Deze persoonlijkheidstrekken leiden vaak tot een leven vol conflicten, vernedering van anderen, en het gebruik van anderen voor eigen gewin. Ironisch genoeg ziet zo iemand vaak anderen die geen materiële rijkdom bezitten als losers, zonder te beseffen dat ware succes niet in materiële bezittingen zit, maar in karakter en gedrag.
Echte succesvolle mensen, in tegenstelling tot wat Jantje zou denken, zijn vaak rustig en vriendelijk. Ze proberen hun zelfrespect niet te vergroten ten koste van anderen. Ze waarderen hun eigen tijd en die van anderen, en leven het leven dat ze voor zichzelf hebben gekozen. Ze vermijden conflicten en behandelen anderen met respect.
De les hier is dat het nooit te laat is voor mensen zoals Jantje om hun leven ten goede te veranderen. Het begint met eerlijkheid tegenover jezelf en het erkennen van je eigen fouten. Zelfrespect komt voort uit het nemen van verantwoordelijkheid voor je eigen acties en het zoeken naar oplossingen voor de problemen die je zelf hebt gecreëerd, in plaats van anderen de schuld te geven.
Zoals de Boeddhistische wijsheid zegt: "Wie anderen de schuld geeft, heeft nog een lange weg te gaan. Degene die zichzelf de schuld geeft, is al halverwege. Degene die niemand de schuld geeft, heeft het einde bereikt." Dit benadrukt het belang van zelfreflectie en persoonlijke groei in het bereiken van ware wijsheid en vrede.
Svitlana Smischuk
Comments