Waarom is het belangrijk om NEE te kunnen zeggen?
Jan maakte opnieuw ruzie met zijn vrouw, en dat allemaal omdat hij voor het weekend met een vriend was overeengekomen dat hij enkele van zijn kennissen zou helpen met verhuizen.
Hij kon niet weigeren, want meer dan wat dan ook ter wereld was hij bang dat ze slecht over hem zouden denken.
En hij was ook bang dat als hij niet iedereen zou helpen, niemand hem te hulp zou komen als hij plotseling iets nodig had.
Maar feit is dat Jan nooit iemand iets heeft gevraagd, omdat hij andere mensen niet met zijn problemen wilde belasten.
Linda nam de hele dag de telefoon niet op. En ze verborg zich niet voor een obsessieve bewonderaar, maar voor haar beste vriendin, met wie ze ermee instemde om naar de museum te gaan.
Linda kon zelf niet begrijpen waarom ze niet onmiddellijk weigerde, omdat ze helemaal niet van plan was naar de museum te gaan. Ze wilde haar vriendin gewoon niet beledigen met haar weigering, dus stemde ze toe.
De volgende dag moest ze nog de telefoon opnemen en de vragen van de beledigde vriendin beantwoorden. Linda loog dat ze onvoorziene omstandigheden had en dat ze niet terug kon bellen.
Dit was niet de eerste keer dat ze zo handelde, maar ze kon er niets aan doen - 'nee' zeggen ging haar kracht te boven.
Kijk naar je kindertijd. Misschien gaat dit verhaal over jou?
Het joch zit aan tafel aan het eten. "Ik wil niet meer!" Hij zegt. Of misschien kan hij nog steeds niet eens praten, maar duwt hij gewoon de lepel met pap van hem af, die ze dwangmatig in zijn mond proberen te proppen. "Nee, je moet alles op het bord opeten!" - zegt mama streng en schuift nog een portie in zijn mond.
"Ik wil dit jurkje niet dragen!" - zegt het kleine meisje met tranen in haar ogen.
"Mam, waarom moet ik naar bed?" "Waarom is de lucht blauw?"
-Stel geen gekke vragen!
- Praat geen onzin!
-Gedraag je!
- Ren niet, maak geen lawaai!
-Je zou moeten!
- Mam weet beter wat je nodig hebt en wat je niet nodig hebt!
-Nee, doe het, dan zeg je dankjewel!
Bekend?
De lijst kan nog langer maken. Maar we moeten het onze ouders niet kwalijk nemen dat ze zoveel mogelijk van ons houden en ons opvoeden . In de meeste gevallen wilden ze dat we gezond, sterk, gehoorzaam en gelukkig waren. Daarom hebben ze ons hun ideeën bijgebracht over wat het beste voor ons is. Een andere vraag - was het echt beter voor ons ?
Het is een feit dat kinderen onder de 5 jaar niet kritisch denken . Dit betekent dat alles wat een volwassene zegt, in het bijzonder een belangrijke volwassene - zoals een moeder, vader, een kleuterschool leraar - wordt waargenomen door het kind als waarheid . Alles wat een volwassene zegt of een van zijn reacties "valt in de psyche" van de baby en wordt een "programma" dat zijn handelingen gedurende het hele leven zal leiden.
Dit gebeurt ook omdat het kind geen tijd had om een sfeer van bewustzijn en wil te vormen. Bovendien is een volwassene a priori psychologisch sterker.
Daarom is elke keer dat een kind hoort van een ouder of andere belangrijke volwassen de bovenstaande zinnen, ze maken hem minder. Minder dan een zinvol verlangen naar hem . Minder gevoel van eigenwaarde. Minder begrip van zichzelf en eigen behoeften. Minder over het vermogen om jezelf en je gevoelens te vertrouwen. Minder vertrouwen dat hij recht heeft op zijn eigen verlangens en meningen. "Mam weet het immers beter"!
Wie groeit er uit deze kinderen?
Dit zijn diep ongelukkige mensen omdat ze niet hun eigen leven leiden, niet doen wat ze werkelijk willen, hun persoonlijke grenzen zijn zo vervaagd dat ze het antwoord op de vraag "Wie ben ik?" Niet meer begrijpen.
Door te proberen goed, comfortabel en onzichtbaar te blijven voor anderen (zoals ze in hun kindertijd hebben geleerd), zijn ze niet meer zichtbaar voor zichzelf . Ze luisteren niet meer naar zichzelf en respecteren zichzelf en hun verlangens. Ze worden onzichtbaar: mensen die niet worden opgemerkt en wiens mening niet wordt meegenomen. Het is moeilijk voor hen om hun standpunten te verdedigen en hun rechten op te eisen.
Ze worden vaak gebruikt en vervolgens "gegooid", verlaten. Het is moeilijk voor hen om te weigeren, omdat ze zich slecht en schuldig zullen voelen tegenover de ander.
Hun angst is om afgewezen te worden en alleen te zijn. Hun pijn is een chronische schuldgevoel.
Het punt is dat, ondanks het feit dat de biologische leeftijd van een persoon toeneemt, dezelfde kleine jongen of hetzelfde meisje van binnen blijft leven (in de vorm van een mentale structuur - een subpersoon die een gedragsprogramma bepaalt) , die dat ooit heeft geleerd om moeder te laten liefhebben , je moet je verlangens "inslikken" en gehoorzaam zijn; dat je, om niet op de kleuterschool te worden uitgescholden, je "fatsoenlijk moet gedragen" en de leraar moet gehoorzamen. En deze persoon is lang een volwassen man of vrouw geweest, maar zodra zich een situatie voordoet die in ieder geval in de verte lijkt op episodes uit de kindertijd, waarbij het risico bestaat dat iemand 'ongehoorzaam wordt', wordt automatisch het programma 'goed zijn' gestart, 'om moeder wees het niet af. "
Dus, onbewust, kiest een persoon de strategie om 'goed te zijn voor iedereen'. Dit betekent dat hij constant in de positie van "gever" is. Omdat hij geen 'nee' kan zeggen, geeft hij zijn tijd, geld, energie en andere middelen om andere mensen te plezieren, maar dit gaat ten koste van zichzelf.
Maar het meest trieste is dat de psyche zo is ingericht dat als het neem-geven-evenwicht wordt verstoord, dit tot een onvermijdelijk conflict leidt .
Degene die constant geeft (en niet weet hoe hij moet weigeren) verkeert in eeuwige stress en een tekort aan geluk . Hij leeft gewoonlijk niet voor zichzelf, maar voor anderen. Na verloop van tijd zijn er zoveel mensen die willen profiteren van betrouwbaarheid dat de last van verplichtingen onbetaalbaar groot wordt. De spanning en het schuldgevoel nemen toe, omdat sommige afspraken simpelweg niet kunnen worden nagekomen. Dit alles draait en groeit als een sneeuwbal, en een persoon begint stilletjes diegenen te haten die willen profiteren van zijn "vriendelijkheid". Zo iemand kan moeilijk gelukkig genoemd worden.
Bovendien kweekt zo iemand onwillekeurig consumenten om zich heen, hij lijkt met zijn hele uiterlijk te zeggen "gebruik mij" en provoceert om hem op deze manier te behandelen.
Het lijkt erop dat degene die zich in de positie van de nemer bevindt, dankbaar moet zijn en zijn weldoener met heel zijn hart moet liefhebben. Maar als het nemen-geven-evenwicht te verstoord is, dan stapelt de last onbewust zich op door het feit dat je een "onschatbare schuld" hebt aan een persoon . Het gevoel van zijn eigen "onbeduidendheid" wordt zo ondraaglijk dat iemand probeert uit de relatie te komen om deze innerlijke zwaarte en schuld niet te ervaren.
In de meeste gevallen zijn dergelijke relaties verstandig te breken. Of het nu gaat om een man-vrouwrelatie, een moeder-kindrelatie of een andere context.
Het is duidelijk dat de wens om alles en iedereen te plezieren, een persoon helaas geen geluk, liefde of langdurige relaties geeft . En, belangrijker nog, het neemt afstand van zichzelf, van zijn doelen en, dienovereenkomstig, van zijn eigen leven.
Helaas is dit niet alles. Na verloop van tijd, vanwege het feit dat een persoon niet meer naar zichzelf luistert, zijn behoeften - dit leidt tot een fenomeen als psychosomatiek . Het is geen geheim dat onze psyche nauw verbonden is met het lichaam. Als we onze innerlijke stem niet meer horen, begint het lichaam erom te “schreeuwen”. Zodat we eindelijk van onszelf gaan houden , de aandacht op onszelf vestigen en niet proberen voor anderen te leven. De "schreeuw van het lichaam" komt tot uiting in verschillende ziekten, variërend van vermoeidheid, verkoudheid, overgewicht, eindigend met depressie, verlies van zin in het leven en zelfs kanker ...
Daarom is het zo belangrijk om je grenzen op te bouwen in relaties met mensen en het lichaam niet tot "extreme maatregelen" te brengen.
Verwacht niet dat andere persoon erachter komt dat u te moe bent om aan zijn verzoek te voldoen, of dat hij jou op een andere manier moet behandelen. Hij is niet helderziend. Je directe verantwoordelijkheid jegens jezelf en hem is om hem erover te vertellen. Zo pas je de opmaak toe, maak je je grenzen niet alleen zichtbaar voor jezelf, maar ook voor anderen. Dit is de enige manier waarop u harmonieuze relaties kunt opbouwen met zowel uw directe als uw verre omgeving.
Het is noodzakelijk om correct te weigeren!!!!!!!!!
Anders voel je ook schuldig omdat je moet liegen en ontwijken.
Als we niemand kunnen weigeren, vergeten we zelf wat we willen, omdat we de verlangens van andere mensen voor onszelf beginnen te nemen.
Waarom is het zo moeilijk om iemand anders te weigeren en zo'n eenvoudig en kort woordje "nee" te zeggen?
Meestal is het onvermogen om 'nee' te zeggen te wijten aan de volgende redenen:
1.Mensen zullen beledigd / boos zijn als ik weiger aan het verzoek te voldoen;
2.Ze zullen me niet langer goed behandelen, ze zullen niet van me houden;
3.Weigeren is grof en onbeleefd;
4.Als ik weiger, heb ik niet langer het recht om anderen iets te vragen;
5.Hun behoeften zijn veel belangrijker dan de mijne.
Waar je niet bang voor moet zijn als je mensen weigert?
1. Wees niet bang voor wrok.
Als je voelt je beledigd, dan is er waarschijnlijk een van de volgende twee opties: 1) het is niet een kwestie van weigering als zodanig ; 2) je hebt een van de 'problematische' persoonlijkheidstypen : een manipulator, een inadequaat persoon, een overdreven narcistische persoonlijkheid, enz. In het eerste geval is het logisch om de hoofdoorzaak aan te pakken (maar niet nu, maar wanneer jullie beiden een beetje afstand nemen van emoties)
2.Wees niet bang om kansen te missen.
Het is belangrijk om te onthouden dat wanneer u een verzoek weigert, u het recht heeft om te weigeren, terwijl andere mensen het recht hebben om het verzoek in te dienen. Je bent niemand iets verschuldigd, of wel?
'Nee' kunnen zeggen als je niet de kracht hebt om aan iemands verzoek te voldoen, is liefde voor jezelf tonen. Dit zorgt voor respect en respect voor jou. Door liefde voor jezelf te tonen, ontvang je er ook liefde voor terug.
Commenti