Schaamte is het moeras van de ziel

Innerlijke rechter en zijn vriendjes.

Volgens Kernerman Nederlands Leerderswoordenboek het woord "schaamte" is onaangenaam gevoel dat je wilde dat je iets niet of anders had gedaan, of dat je ergens anders was.

Zoals ik het beschouw heb je twee varianten van schaamte. Een gezonde en ongezonde. Met beide ga je heel anders om.

Een vruchtbare eerste stap in het werken met schaamte ​is het leren onderscheiden van deze twee vormen.

Gezonde schaamte opborrelt vanzelf in je op bijvoorbeeld als je vanuit te groot enthousiasme of vanuit egoïstische motieven zomaar over iemands grenzen gaat, wanneer je de ander niet goed aanvoelt of als je er niet voor iemand bent als dat wel nodig is. Dan stopt schaamte je. Zoals angst dient om jezelf te beschermen, zo dient schaamte om de verbinding met de ander te beschermen. Je verontschuldigen of "verontschamen" is een adequate reactie op schaamte. Het gevoel van schaamte houdt daarna vanzelf op, het heeft haar werk gedaan.

Het kind is van nature schaamteloos. Hij kan verschillende dingen doen met interesse en plezier. Bijvoorbeeld inhoud van onderbroek van zijn vriendje of vriendinnetje te bestuderen of er achter te komen hoe warm en zacht voelen zijn drolletjes in zijn handjes. Op deze manier leert het kind de wereld in zijn verschillende verschijningsvormen.

Maar vaak is de innerlijke wereld van een volwassene die voor een kind zorgt, beladen met zijn eigen sociale angsten of onvervulde ambities. En dan roept het gedrag van het kind gemengde gevoelens op. Om ermee om te gaan, moet je de "schaamteloze" beheersen of hem naar het gewenste niveau trekken. Oprechte kinderimpulsen kunnen worden gestopt door de woorden: “Wat ben je aan het doen?! Dit is lelijk! "," Kijk hoe Jantje het goed deed, maar je deed het niet goed! " -" Je zou je hiervoor moeten schamen! ".Zo'n achtergrond van eindeloze vergelijking kan alleen ongezonde innerlijke schaamte vormen als onderdeel van de persoonlijkheid, en niet als een functie van sociale regulering. En dan als het kind opgroeit wordt hij een persoon met eindeloze innerlijke vergelijking en twijfels aan zichzelf.

Als kind was de verbinding met je ouders of opvoeders van vitaal belang. Zonder hun zorg zou je het niet hebben overleefd. Maar om je te disciplineren verbraken je opvoeders juist regelmatig die cruciale verbinding met je. Dat riep automatisch en onmiddellijk schaamte in je op. Die schaamte werd een vreselijk akelige en eenzame ervaring, omdat ze gekoppeld raakte aan "fout zijn" en "de verbinding kwijt raken".

In de hoop dat dit nare gevoel zou verdwijnen, ben je je vaak gehoorzaam gaan gedragen. Je paste je aan door je gevoelens te onderdrukken, door jezelf te verlaten. Door je te schamen, kon je loyaal blijven aan je ouders. Misschien bleven ze zo toch van je houden? Als schaamte op deze manier ingezet wordt, spreken we van ongezonde, contactloze of valse schaamte.

Die schaamte legt je levensenergie lam. Je wilt geen actie meer ondernemen. De voortdurende impuls om iets aan de situatie te veranderen komt tot stilstand.

Je betaalt daar wel een hoge prijs voor. Er ontstaat namelijk een grote leegde in je die wordt gevuld met niet verwerkte schaamte en het idee "ik ben niet in orde" Je gaat je schamen voor van alles: voor wie je bent, voor wat je nodig hebt, voor wat je verlangt en voor wat je voelt.



Ongezonde schaamte is de meest destructieve menselijke emotie die kunt je het moeras van de ziel noemen.

Svitlana Smischuk