Terwijl ik terugdenk aan mijn ervaringen met mensen die liegen zonder een blik van schaamte, is het mij duidelijk geworden dat dit soort gedrag dieper gaat dan ik ooit had gedacht. Er was eens een tijd dat ik in verwarring en frustratie achterbleef wanneer ik iemand op een leugen betrapte. Maar ze bleven onverschrokken, zonder blikken of blozen hun onwaarheden spuien. Wat betekent dit? Ik ben tot de pijnlijke conclusie gekomen dat deze personen hun geweten volledig kwijt zijn.
Ik herinner me een collega, laten we hem John noemen, die meester was in het vertellen van onwaarheden. Elke keer als ik hem betrapte, leek het alsof hij in zijn eigen wereld leefde, een wereld waarin de waarheid een vervormbare massa was, kneedbaar naar zijn wensen. Het was verbijsterend en tegelijkertijd fascinerend. Hoe kon iemand zo overtuigend liegen en er zelfs in geloven?
Na verloop van tijd werd het mij duidelijk dat John, en mensen zoals hij, in een constante staat van zelfbedrog leven. Ze creëren een parallelle werkelijkheid waarin hun leugens de waarheid zijn en iedereen die het tegendeel beweert, slechts een hinderlijke onderbreking is. Ze zien ons, degenen die de waarheid zoeken, als naïevelingen die gemakkelijk te misleiden zijn. Dit is niet alleen een totaal gebrek aan respect voor anderen, maar ook een trieste onthulling van hoe weinig respect ze voor zichzelf hebben.
Een leugenaar leeft in een zelfgemaakte gevangenis. Ze kunnen niet genieten van de eenvoudige vreugden van het leven, omdat hun realiteit altijd een façade is, een masker dat ze moeten dragen. Ik heb me vaak afgevraagd of John ooit echt gelukkig was, of dat zijn glimlachen slechts een deel van zijn vermomming waren.
Soms leek het zelfs alsof hij een vreemd genoegen haalde uit de chaos die zijn leugens veroorzaakten. Het was bijna alsof hij wachtte op het moment dat hij over zijn eigen web van leugens zou struikelen en ten val zou komen. Misschien, diep vanbinnen, wist hij dat liegen niet alleen anderen schade berokkent, maar ook zijn eigen leven zou kunnen ruïneren.
Door deze inzichten ben ik gaan begrijpen dat met leugens reizen een lange, vermoeiende reis is die nergens naartoe leidt. Je kunt kilometers maken, maar je komt nooit echt vooruit. Ik heb geleerd om mensen zoals John met medelijden in plaats van boosheid te benaderen. Ze zijn gevangenen van hun eigen verzinsels, vastgeketend aan een realiteit die nooit echt van hen zal zijn.
En dus, met een zucht van verlichting en een vleugje ironie, heb ik ervoor gekozen om verder te gaan, mijn eigen pad van waarheid en oprechtheid te volgen, terwijl ik John achterlaat in zijn labyrint van leugens. Want uiteindelijk is het de waarheid die ons vrijmaakt, en de leugen die ons gevangen houdt.
Svitlana Smischuk
Comments