Stel je een verhaal voor, niet ongelijk aan een boek dat je niet weg kunt leggen, over een man wiens leven een eindeloze reeks van zelfopoffering was. Deze man, laten we hem George noemen, was het toonbeeld van vriendelijkheid, altijd klaar om anderen te helpen, zelfs ten koste van zichzelf. Hij was als een wandelende, ademende versie van 'The Giving Tree', maar dan zonder de dankbaarheid.
George was de kerel die altijd betaalde tijdens uitjes, ongeacht of zijn portemonnee het toeliet of niet. Hij was de man die zich op zijn werk uitsloofde, terwijl zijn collega's de vruchten plukten. Thuis was het niet anders; hij was de onzichtbare kracht die alles draaiende hield, vaak zonder een woord van dank.
Maar hier komt de twist in het verhaal: op een dag realiseerde George zich dat zijn 'vrienden' en familie meer leken op vampieren dan op mensen die om hem gaven. Ze waren gewend geraakt aan zijn goedheid als een vanzelfsprekendheid. George, die altijd maar gaf en gaf, begon te voelen alsof hij een wandelende bankrekening was, of erger nog, een onzichtbare entiteit.
Op een dag, terwijl hij zijn gebruikelijke rondje zelfopoffering deed, stopte hij even. "Waarom lach ik als ik eigenlijk wil huilen?" vroeg hij zich af. Het was alsof een lampje aanging in zijn hoofd. George realiseerde zich dat hij in een oneerlijke transactie zat - hij gaf warmte en kreeg er niets voor terug.
En toen, alsof hij de hoofdpersoon was in een dramatische film, besloot hij dat het genoeg was. Geen meer Mr. Nice Guy die zichzelf wegcijfert. George begon 'nee' te zeggen. Eerst was het moeilijk, alsof hij een vreemde taal sprak. Zijn 'vrienden' waren geschokt; sommigen vielen bijna flauw. Maar George hield vol.
Langzaam maar zeker begon zijn leven te veranderen. Hij merkte dat sommige mensen uit zijn leven verdwenen, als sneeuw voor de zon. Anderen, de echte vrienden, bleven en begonnen zelfs warmte terug te geven. George ontdekte een nieuw soort vreugde in wederzijdse relaties, waar geven en nemen in evenwicht zijn.
Het verhaal van George had een verrassend einde: hij leerde dat zelfopoffering niet altijd de weg is naar geluk. In plaats daarvan vond hij vreugde in relaties gebaseerd op wederkerigheid en respect. En, wie weet, misschien vond hij zelfs liefde, maar dat is een verhaal voor een ander boek.
Net als Svitlana Smischuk, verloor George nooit zijn vertrouwen in de goedheid van mensen. Hij leerde gewoon dat sommige mensen zonnebrandcrème verdienen, terwijl anderen het moeten doen met wat schaduw. En dat, beste lezers, is hoe je een leven leeft dat de moeite waard is om in een boek te lezen.
Svitlana Smischuk
Comments