Waarom een familiefeest wordt als het een pijnlijke verplichting ervaren?
Familiereünies hebben een massa scripts en films geïnspireerd.
Zeer indrukwekkende Deense film “Festen” van Thomas Vinterberg met Ulrich Thomsen...
Een familiefeest wordt een nachtmerrie, geheimen komen aan de oppervlakte, de sfeer is verstikkend... Een hard drama dat opschudding heeft veroorzaakt.
Een goede film! In de film kun je zien hoe andere gezinsleden reageren en hun innerlijke essentie zien.
https://www.youtube.com/watch?v=quTDfx-kJGE&t=1s
Soms merk ik in een gesprek met mensen dat ze niet erg vleiend zijn over de aankomende familiefeest, waar alle familieleden zouden moeten samenkomen. Met grote droefheid wordt gezegd dat ze geen zin hebben in zo'n feest. Er is absoluut geen wens om daar te zijn. Ze willen deze dag gewoon thuis blijven, ontspannen en iets leuks doen. Uitnodigingen worden nog een half jaar van tevoren verstuurd met de waarschuwing dat deze datum voor deze feestdag gereserveerd moet worden. In principe worden geen geldige redenen voor afwezigheid aanvaard. Zo een familiefeest wordt als het een pijnlijke verplichting ervaren.
En als je rekening houdt met het seksuele, fysiek en psychisch geweld uit het verleden in het gezin, dan begrijp je waarom er geen behoefte is aan familiefeesten. Misbruikt worden door een eigen ouder of naaste familielid is voor de kinderen zeer traumatisch. En deze nachtmerrie achtervolgt een misbruikte persoon voor de rest van zijn leven.. Maar deze gevolgen zijn niet altijd te zien of te merken. Kinderen zijn trouw aan hun eigen ouders. Ook als ze door hun eigen vader of moeder misbruikt worden. Daarom vinden ze het moeilijk om het te vertellen. Ze schamen zich ervoor of denken dat het hun eigen schuld is. Bij misbruik denken we al snel aan een man als dader. Het gaat volledig in tegen het beeld van de vrouw als moeder, als bron van leven, maar er zijn moeders die hun kinderen misbruiken. Kindermisbruik gepleegd door vrouwen is een probleem dat onderschat wordt. Sommige vrouwen vergrijpen zich aan de kinderen die aan hun zorg zijn toevertrouwd. Volwassenen die als kind door hun moeder zijn misbruikt, ervaren dat misbruik als een dubbel verraad. Het gaat er dan niet enkel om dat het vertrouwen van een kind in een volwassene werd geschaad, maar ook dat net de persoon die hen op de wereld heeft gezet, die hun veilige uitvalsbasis voor het leven zou moeten zijn, misbruik maakte van hun kwetsbaarheid en afhankelijkheid.
Slachtoffers komen er zelden mee naar buiten en wanneer ze dat wel doen, worden ze niet geloofd. “Een vrouw doet zoiets niet, ” “Ze is toch nu een lieve en kwetsbare omaatje die wil haar kleinkinderen/achterkleinkinderen omarmen….” Omstanders kunnen of willen niet zien dat een vrouw dergelijk “tegennatuurlijk” gedrag stelt.
En dan zit je alweer op de sociaal verplichte verjaardagen naast de misbruiker van vroeger die nu erg joviaal en vriendelijk doet alsof er nooit iets gebeurt is. Op verjaardag gaan bij opa en oma, want je wil de kinderen toch niet hun opa en oma onthouden, maar ondertussen is die aardige opa wel dezelfde man die jou vroeger heeft betast. En of het nu de opa, de oma, de oom, tante of oudere neef is, je wordt iedere keer geconfronteerd met de gedachten aan vroeger. Je lijf schreeuwt het uit, je wilt er niet zijn op dat "gezellige" familie feestje, maar je bent geconditioneerd in een samenleving waarbij we vinden dat je sociaal moet zijn, en dat je niet de vieze was buiten moet hangen, en dat je moet vergeven (als christen). Sociale pressie dwingt je om steeds terug te keren bij de aantasting van de integriteit van je lichaam, zonder er opnieuw iets tegen te kunnen doen.
Dit zijn nu "lieve" opaatjes of omaatjes die doen als of hebben ze nooit zoiets uitgevreten. Ze proberen heel sterk hun “facade” van een liefdevolle, bezorgde ouder naar buiten te zetten dat niemand zal er achter komen wat heeft ze eigen kind aan gedaan en doet nog steeds. Onder de mom van bezorgde ouder schuilen ze zich voor de buitenwereld omdat niemand mag er achter komen wat in verleden gebeurd. Het geheim mag niet openbaren! “We zijn toch een leuke familie. Familie bij elkaar houden. Familieleden moeten elkaar steunen toch….” Klinkt het voor jou bekend in de oren? De omstandigheden blijven daarom verborgen en worden streng bewaakt. Sterker nog... in sommige gevallen weten familieleden wat er gebeurt maar voor buitenwereld moet een fatsoenlijke familie blijken. Waarom zou je je broer/zus/vader/moeder/dochter/zoon… steunen als het makkelijker is doen als of nooit iets vreselijks gebeurd en vrolijk verder met de dader een "liefdevolle" familie te spellen en de slachtoffer te beschouwen als iemand die spoort niet?
Wat heb je aan zulke familiebanden?
Comentários