Van kinds af aan hebben we geleerd om snoep en speelgoed met andere kinderen te delen, dat we de ouderen, de jongere, de zwakken, degenen die minder geluk hebben dan jij in het leven, moeten helpen. En het is beter om niet aan je eigen stomme verlangens te denken, want het belangrijkste is vriendschap, familie en een goed mens zijn. Met zulke dingen valt niet te discussiëren. Is het slecht om een goed mens te zijn?
Soms hebben we het gevoel dat we de problemen van de ander moeten oplossen. Voor sommige mensen is dit gevoel bijna constant aanwezig. Er zijn veel redenen voor dit gedrag:
de wens om nodig en belangrijk te zijn;
het onvermogen om iets in je eigen leven op te lossen, daarom help je als compensatie iedereen in de buurt;
de wens om de taak in de toekomst gemakkelijker voor mezelf te maken (ik zal gaan helpen, zodat ik later iemands fouten niet corrigeer);
de wens om de situatie op zo'n manier te corrigeren dat het voor jezelf handig zou zijn, om geen nieuwe problemen te creëren;
je schuldgevoel over de acties van een andere persoon en vanwege je passiviteit (het kost me tenslotte niets om hem te gaan redden, maar hij zal sterven zonder mij.
Jij kunt de lijst zelf voortzetten.
Ieder van ons heeft minstens één keer in ons leven iemand geholpen, aangezien het onze plicht is om deel te nemen aan het verbeteren van het leven van iemand anders. Om eerlijk te zijn, de daad is goed en voegt gewicht toe aan ons zelfrespect. Daarna voel je je een superman. De schouders strekken, de kin gaat omhoog, het besef komt dat je iets voor anderen betekent. (Dit gaat ook over mij, niet alleen over anderen). Dit is waarschijnlijk de reden waarom er mensen zijn die verslaafd raken aan "redding" als een drugs. Ze bieden hulp aan iedereen, ook aan degenen die helemaal geen hulp nodig hebben. Ze zullen hun laatste hemd uittrekken, hun laatste geld geven. En ook al zijn ze ziek en moe of druk met iets belangrijks, het maakt niet uit, want andere mensen komen op de eerste plaats.
In deze tekst ga ik het hebben over mensen die het zat zijn om iedereen achter elkaar te helpen.
In dit geval hebben we het niet over kleine kinderen of mensen die van een fiets zijn gevallen of iemand met een aanval van epilepsie, enz. en hebben dringend jouw hulp nodig. In deze gevallen moet jij altijd te hulp schieten. Je hoeft alleen maar te stoppen, proberen een persoon van de grond te tillen, indien mogelijk is; een ambulance bellen; of roep andere mensen op om te helpen als je zelf niet kunt zwemmen en ziet iemand aan het verdrinken in een meer of rivier.
En het gaat niet over kleine kinderen, maar om volwassenen die zelf hun problemen kunnen oplossen. Maar in plaats daarvan wachten ze gewoon op iemand die ze voor hun karretje spannen.
In dit geval heb ik het over mensen die gratis hulp kregen en verwaardigden zich niet eens te vragen hoe het met deze persoon gaat die heeft hun geholpen. Of misschien heeft hij zelf hulp en ondersteuning nodig. Ze namen alle hulp als vanzelfsprekend aan en er hoeft niets voor terug te worden gedaan. Ze hoeven er niet eens dankbaar voor te zijn. Ze kregen het geld, hulp en verdween weer tot het moment dat ze weer iets van je nodig hebben. Ze zullen aarzelend naar je toe komen en met pijn, verdriet op hun gezicht en een trillende stem zeggen: "Ik durf het niet te vragen. Maar ik heb niemand anders om mij te helpen. En alleen jij kunt me helpen." (Breng de Oscar naar de studio!) Ze krijgen alles wat ze wilde en weer sluw glimlachend dat ze je weer voor de gek hielden, verdwijnen met hun buit voor onbepaalde tijd. En je hoopt dat deze keer alles goed komt, problemen worden opgelost en jouw hulp wordt op prijs gesteld.
Rennend halsoverkop om anderen te helpen en denkend dat ze in moeilijke tijden ook jou zullen steunen, creëer je een illusie waaruit het heel moeilijk zal zijn om eruit te komen.
En als gevolg daarvan, na vele jaren van geld, energie, tijd investeren in niet-bestaande vriendschappen en familierelaties, wil je er allemaal mee stoppen, maar durf je niet. Je hebt een zeer hoge verantwoordelijkheid en je hebt veel geïnvesteerd in deze relaties. Je hebt nog steeds de hoop dat ze alles wat je voor hen hebt gedaan zullen begrijpen en waarderen en dat ze minstens één stap naar je toe zullen zetten. Maar dat zal niet gebeuren. Dit kan alleen gebeuren als ze begrijpen dat je ze hebt doorzien en je niet willen verliezen als middel om hun problemen op te lossen. Maar ze zullen maar één stap zetten om alles te laten zoals het was. En je zult ze geloven en, zoals altijd, in dankbaarheid voor deze ene stap, alle twintig of zelfs dertig stappen in hun richting zetten.
Maar als je het vraagt aan de professionals - vrijwilligers, goodwill-ambassadeurs - die vanuit plicht helpen, blijkt dat niet iedereen de uitgestoken hand grijpt. Bovendien negeren ze deze hulp soms koppig, willen ze niets veranderen, ergens groeien, zichzelf op de een of andere manier redden. Omdat ze gewend zijn om te leven zoals ze leven en het ongemakkelijk voor hen wordt wanneer iemand anders hen de kans biedt om hun leven ten goede te veranderen.
Zoals de praktijk leert: het is onmogelijk om iemand te helpen die niets wil veranderen.
Als een persoon zijn eigen leven niet wil veranderen voor een beter en gezonder leven, dan sluit hij zelf bruggen en wegen voor nieuwe kansen. Als hij vastbesloten heeft voor zichzelf te leven van een uitkering, dan zal hij er niet eens op reageren, hoeveel je hem ook zeer goede en interessante vacatures stuurt. In het beste geval zal hij zeggen dat dit niet de beste tijd voor hem is om een baan te hebben, omdat hij zichzelf wil ordenen. Jouw hulp zal hem alleen maar irriteren. Zijn passiviteit is ook een keuze, hij heeft alles al voor zichzelf beslist. Het is handig voor hem om in een moeras te leven. En in dit geval moeten zijn wensen worden gerespecteerd en moet alles worden gelaten zoals het is. Maar als dit het geval is, dan is het niet nodig om te huilen en te zeuren dat je niet genoeg geld hebt voor de noodzakelijke dingen. Het is tenslotte jouw keuze.
En elke keer zullen ze zeuren over hoe moeilijk het voor hen is in het leven, wetende van tevoren dat je zelf te hulp komt.
Het is beter om je kracht, geld en gezondheid voor jezelf te sparen en alles aan je eigen ontwikkeling te besteden. Omdat ze komen je niet eens een beetje helpen, als ze zien hoeveel werk je nog niet af hebt. En als ze je helpen, dan betaal je ze er geld voor. Zelfs voor geld zal het werk zo worden gedaan dat jij er niet blij mee zult zijn. Als je gratis geld hebt gegeven en ze hoeft hier niets voor terug te doen, dan is dat een ander verhaal. Maar zelfs daarvoor wordt je niet bedankt. De volgende keer komen ze gewoon weer voor gratis geld. En elke keer daarna droom je dat ze zelf naar je toe zullen komen en je uit de grond van hun hart zullen helpen en steunen in moeilijke tijden.
Als je ongevraagd hulp biedt, dan zet je mens misschien in een afhankelijke positie van jou. En als je elke keer hun financiële schulden en uitgaven dekt, dan zullen ze het zeker leuk vinden. Ze zullen je zien als een bron van inkomsten en met alle mogelijke trucjes gaan ze geld van je afpersen. En hoeveel je hun ook helpt, alles zal nutteloos zijn. Het is als zwarte gaten die kracht, energie en aandacht zuigen van de mensen om hen heen.
Denk goed na of je dergelijke communicatie überhaupt nodig hebt, die geen enkel voordeel voor je oplevert, maar vaker alleen maar verliezen met zich meebrengt op alle gebieden van je leven. Jij kunt een tijdje "donor" zijn. Maar het belangrijkste is om geen "parasiet" voor jezelf te creëren, die zich constant zal voeden met je bronnen. Je bent geen heilige en geen god om iedereen die op jouw kosten wil leven toe te staan.
Met je constante wens om te helpen, ontwikkel je een consumentenhouding ten opzichte van jezelf. Gelukkig behandelen niet alle mensen anderen als een middel om hun problemen op te lossen. We hebben het over individuen die hebben besloten dat iedereen hen alles verschuldigd is.
Jouw middelen zijn niet eindeloos. Is de prijs niet te hoog, aangezien je niets meer voor jezelf hebt?
Deze “parasieten” worden zelfs erg boos als ze zo'n gratis bron van inkomsten verliezen en de persoon die constant hun problemen heeft opgelost. In dit geval kan zelfs een oorlog of een guerrillabeweging uitbreken om de "goede oude tijd" terug te brengen. En je zult eindelijk begrijpen dat het niet nodig was om deze mensen te helpen.
Op het eerste gezicht lijkt het misschien alsof ik overdrijf door voorbeelden en situaties toe te passen. Maar dit is niet mijn fantasie. Deze dingen gebeuren vaker dan je denkt.
Hoe verder zijn?
Herinner jezelf er vaak aan dat je een gewoon persoon bent, geen god of een superheld, dat je mogelijkheden en middelen beperkt zijn. Hoe weet je wat voor soort hulp je iemand moet geven? Misschien schaad je de persoon alleen maar met deze hulp. Je hebt zijn leven niet geleefd, je hebt zijn ervaring niet, je kunt je niet voorstellen wat voor relatie hij heeft met de buitenwereld. Misschien verdiende hij het probleem met zijn onvoorzichtige gedrag, zijn onverantwoordelijkheid of luiheid? Door problemen voor deze persoon op te lossen, ontneem je hem de verantwoordelijkheid voor zijn acties en ontneem je hem de mogelijkheid om te leren en zijn positieve eigenschappen te ontwikkelen.
Denk eerst aan jezelf. Ik ben er zeker van dat je genoeg eigen problemen hebt die je in deze vele jaren hebt verzameld toen je iedereen op een rij hielp. Jij hoeft niet te wachten tot Superman of mensen die heb jij eerder geholpen uit de lucht vallen en al jouw problemen oplossen. Begin bij jezelf en om dit manier helpt je de hele wereld om je heen, zodat later niemand hiervan de schuld kan krijgen.
Jij hoeft niet bang te zijn dat jij daarna niet meer geliefd en gerespecteerd zult worden door deze mensen. Ze hielden niet van je en respecteerden je niet eerder. Wees niet bang om ze kwijt te raken. Dit komt alleen maar ten goede aan iedereen. Misschien leren ze daarna onafhankelijk te zijn en verantwoordelijkheid te nemen voor hun daden.
Comments