Stel je een wereld voor waarin menselijke relaties als een potje pingpong zijn - een constante uitwisseling van geven en nemen. Maar wat als je ontdekt dat jij de enige bent die de bal slaat, terwijl de ander aan de andere kant van de tafel staat te gapen? Dit was het verhaal van Alex, die zichzelf zag als de redder in nood voor zijn vriend Bob.
Bob was een meester in het opwekken van medelijden. Elke keer dat ze elkaar ontmoetten, was het alsof Bob auditie deed voor een rol in een tragedie. "Het leven is zo hard," klaagde hij, terwijl Alex al klaarstond met advies, hulp en soms zelfs geld. Alex was de menselijke versie van Google, altijd klaar met oplossingen voor Bobs problemen.
Maar op een dag, terwijl Alex weer eens bezig was met het regelen van Bobs leven, sloeg de realisatie hem als een boemerang in het gezicht: Bob was niet geïnteresseerd in het oplossen van zijn problemen. Hij was meer geïnteresseerd in het 'spel' van klagen en sympathie ontvangen. Elke "Ja, maar..." van Bob was als een rode vlag die Alex had genegeerd.
Het moment dat Alex dit besefte, voelde hij zich alsof hij de hoofdprijs had gewonnen in de wedstrijd 'Meest naïeve persoon ter wereld'. De gedachte dat hij gebruikt werd, maakte hem misselijk. Maar net als bij het eten van te veel junkfood, besefte hij dat het tijd was voor een dieet - een dieet van Bob.
Dus, in een daad van moed die zelfs de leeuw uit 'De Tovenaar van Oz' zou verbazen, stopte Alex met het oplossen van Bobs problemen. Hij stopte met het oneindige pingpongspel van geven zonder iets terug te krijgen. Het resultaat? Een onverwachte stilte in zijn leven, een soort serene rust die hij lang niet had gevoeld.
Wat Bob betreft, het stopzetten van de Alex-hulplijn was als een emmer koud water over zijn hoofd. Plotseling, zonder zijn vaste rots in de branding, moest hij zelf de touwtjes in handen nemen. Het was tijd voor Bob om uit de wereld van klagen te stappen en de echte wereld in te duiken.
De moraal van dit verhaal? Problemen oplossen is prima, maar alleen als de ander ook bereid is om deel te nemen aan het spel. En soms is de grootste hulp die je iemand kunt bieden, het niet helpen. Het laat hen hun eigen kracht ontdekken en hun eigen weg vinden. En voor Alex? Hij leerde dat het oplossen van andermans problemen niet zijn levensmissie was. In plaats daarvan begon hij te genieten van zijn nieuwgevonden vrijheid, een leven waarin zijn hulpvaardigheid in evenwicht was met zelfzorg.
Dus de volgende keer dat je je in een oneindige hulp-cyclus bevindt, onthoud dan het verhaal van Alex en Bob. Het is oké om NEE te zeggen, en soms is dat NEE het beste cadeau dat je iemand kunt geven. En wie weet, misschien ontdek je onderweg je eigen weg naar een betere toekomst.
Svitlana Smischuk
Leuk
Opmerking plaatsen
Delen
Commenti