Fijn, dat u hier bent komen wonen!
Thuis is het warm en gezellig. Mijn kat zit voor de deur met de kattenluik en kijkt vragend naar mij wanneer ik toch voor hem de deur open ga maken. Ik zal de deur voor onze Majesteit moeten openen en hem de tuin in moeten laten. Tegelijkertijd loop ik samen met de kat de tuin in en adem de lucht in. Het ruikt naar iets ongewoon fantastisch. Het ruikt naar kindertijden. Het ruikt naar een dorp. De wind brengt een geweldige geur van rook van ver van een houtkachel en het ruikt heel aangenaam. Ik weet nog hoe mijn oma brood bakte en het rook erg lekker. Buiten krijg ik net zo’n gezellig gevoel als in het huis.
Ik heb er altijd van gedroomd om op zo'n plek te wonen. En mijn droom kwam uit. Vele jaren geleden ging ik met de bus naar mijn werk en reed door Loenen. Ik zat in de bus en bewonderde de schoonheid die ik vanuit het raam zag. Ik dacht: "Het zou geweldig zijn als ik in dit gebied zou kunnen wonen." Vaak fietste ik door Loenen en omgeving heen en stopte altijd bij de bronzen beer. De beer vind ik echt bijzonder. De ijsbeer werd door de bevolking van Loenen aangeboden ter ere van de bevrijding van Loenen en Eerbeek. Zelfs al kende ik helemaal niemand uit dit dorp voelde ik dat mensen het waardeerden en herinnerden wat anderen voor hen gedaan hadden. Ook daarna fietste ik nog af en toe door het dorp Loenen, het warme gevoel was er altijd maar met mijn verstand begreep niet eens waarom ik deze plek zo leuk vond. Het was maar een korte gedachte en meer niet.
Ik weet nog dat ik een tijdje als cameravrouw voor RTV Apeldoorn werkte. Samen met collega werden we naar Loenen gestuurd om een reportage te maken over het Nederlandse Kampioenschap “Gatgraven”. Ik had in mijn leven nog nooit van zo'n wedstrijd gehoord. En ik barstte van de nieuwsgierigheid. Tijdens het filmen hebben de collegae en ik een boel lol gehad. Al de blije gezichten van de dorpelingen en enthousiaste deelnemers van de wedstrijd. Het was zo geweldig.
Zelfs al het net NK gatgraven al een tijdje geleden, de film is afgemonteerd en iedereen kan het gewoon terugkijken.
Sindsdien is er veel water onder de brug doorgestroomd. Een jaar geleden ging ik samen met mijn partner naar Loenen verhuizen. Het was een bewuste keuze. We hadden overal op de wereld kunnen gaan wonen maar op een gegeven moment realiseerden we ons dat Loenen ons plekje zou worden.
Van nature zijn we heel open en vriendelijk. We waren erg blij met alles wat we in het dorp zagen. We waren erg blij met onze dorpsgenoten. We werden goed ontvangen. Er was veel werk aan de verbouwing van het huis. En zoals zo vaak zit het meer tegen dan mee. De bouwmarkt ‘karwei’ heeft de slogan ‘omdat uw huis nooit af is’, iets wat ik inderdaad erg herken.
Maar dat schrikt ons niet af. Ook was er meer werk in de tuin dan we hadden verwacht. Het was niet mogelijk om het huis erg snel te repareren, nieuw plafonds in alle kamers en ook de vloeren versterken met kasteelplanken. Elektriciteit vernieuwd en camerabewaking aangebracht. Inbouwkasten verwijderd, houtkachel verwijderd, tv-meubel van gewapend beton (ja echt) verwijderd, een nieuwe badkamer erin en alle muren hersteld. Het grootste deel van de tuin is gedaan, maar er moet nog veel gebeuren. Een goed gesprek met buren en ondersteuning bij klussen in coronatijd was altijd zeer welkom . We hebben hard gewerkt. Er is nog genoeg werk in de tuin en in huis. Maar dat schrikt ons niet af.
Zeven dagen voor de verhuizing bleken de verwarmingsbuizen ondergronds doorgeroest. En die zaten op een plek waar geen toegankelijke kruipruimte was. Dus werd alles ondergrond afgekoppeld en zijn alle buizen in de plafonds gelegd. En zo zaten we tussen de verhuisdozen te kijken hoe we dat allemaal weer konden gaan herstellen.
We zijn blij dat er in Loenen nog een supermarkt is, maar ook een kapper, cadeauwinkels en twee kringlopen. Een viskar op vrijdag die we zo vaak als we maar kunnen even bezoeken. We houden van kringlopen en vinden het fijn dat die nu weer open zijn. We kochten vorig jaar vier grote bakken voor tulpenbollen bij Waterlelie. Ze stonden achter de garage. Maar helaas heeft iemand besloten dat je het gewoon kunt pakken en zomaar meenemen. Vorig jaar brak ook iemand bij ons thuis in en stal ons gereedschap. Gelukkig heeft de politie de persoon achterhaald en hebben we het gereedschap weer terug.
Deze zomer kregen wij bezoek van een ‘welkomscomité’ vanuit de kerken. Twee heel aardige dames die een mooi kamerplantje meebrachten en waar ik heel fijn mee gepraat heb. Op dat moment merk je hoe fijn het is als mensen de moeite nemen om met je te praten in plaats van alleen over je te praten.
In een persoonlijk gesprek blijken dingen soms anders te zijn als wat er allemaal in de hoofden van mensen spookt. Mensen horen dat ik 22 jaar geleden uit de voormalige Sovjet-Unie naar Nederland ben gekomen en hebben allerlei ideeën daardoor. Als ze de moeite zouden nemen om een keer een praatje te maken dan zouden ze er achter komen dat ik afgestudeerd constructeur ingenieur ben in de richting radio-technologie. Ik zou graag een gesprek beginnen over mijn en uw hobby's en passies. En wie weet hebben we wel dezelfde hobby's. Tegen die mensen zou ik alleen willen zeggen: Niet iedere ‘oostblokker’ is automatisch schoonmaakster in de visfabriek, alcoholiste, boef en je kunt er nog veel meer bedenken. Maar ja, als ze niet de moeite nemen om een praatje te maken dan kun je het ze ook niet vetellen.
Elke keer als we door het dorp lopen, bewonderen we de tuinen en huizen. Elke tuin en elk huis is op zijn eigen manier mooi. Soms krijgen we nieuwe ideeën. Heel vaak, als ik in de tuin aan het werk was, kwamen er hele aardige mensen langs en begonnen een gesprek met mij. Ik ben daar erg blij mee. Maar soms werd deze feestelijke gevoel onderbroken door voorbijgangers die mij verontwaardigd aankeken, blijkbaar had me het idee dat ze de tuinpolitie waren. Inmiddels weet ik dat ook andere buren wel eens het gevoel hebben dat de “tuinpolitie” een oordeel over hun tuin heeft.
Ze kijken met sissende ogen naar tuinen die ze niet mooi vinden. Ik heb wel eens gedacht, als ze dat zeggen waar ik bijsta dan pak ik een schep en zeg: “Wat fijn dat u aanbiedt om mij te komen helpen.” En mocht men dan zeggen dat dat ook niet de bedoeling was dan vraag ik ze gewoon of ze dan in de toekomst ook gewoon willen doorlopen.
Ik heb niet de gewoonte om aan te geven hoe anderen voor hun tuin moeten zorgen. En wat er in hun tuin kan groeien. Daarom is het voor mij heel vreemd dat ze zich ergeren aan mijn tuin. Of ligt het probleem misschien toch ergens anders?
Soms vraag ik me af waarom ik het gevoel heb dat ik me moet verantwoorden. Ik denk dat ik nooit de harten van de mensen die commentaar op een ander hebben zal bereiken. Zij hebben een mening over mij en mijn partner en zonder ons te spreken of te leren kennen. Sommige mensen voelen zij zich het fijnste als ze hun eigen vooroordelen mogen blijven vieren. Daar laat ik het bij, want het is gewoon onmogelijk om iedereen tevreden te stellen. En hoe kan ik iemand iets vertellen als die niet wil luisteren.
Ik wil, zoals voorheen, met een goed gevoel in mijn ziel en met openheid naar mensen, bouwen aan een prachtige toekomst met alle mensen om ons heen. Loenen is een mooi dorp en ik ben echt blij dat ik hier mag wonen en zoveel aardige mensen mag leren kennen.
Comentarios